The Love Designer
[translated fiction]
Dime-a-dozen, fair-weather friends—the ones you met to do nothing but sit around, drink beer, and gab. The night we hung out was of the same kind. On one side of the booth sat men who wanted a one night stand. None of the ladies on the other side were seeking Mr. Right, either.
Nobody listened to anybody amidst the peal of women’s laughter, the men’s coarsening chatter, the overspill of shouts from the other booths, and then I heard it.
“The Love Designer,” went an announcement behind me.
“Is that a thing now?”
“When is anything not a thing?”
“How does it work?”
The woman’s coy question was answered by the unseen man’s low but self-assured voice.
“Say a guy’s been chasing after you. You ignore him. If this guy doesn’t know the love designer, he is done for. But if he finds me, he’ll end up becoming enamored by you.”
“You manipulate affections?” The woman laughed in delight. “No way.”
Something in her voice said she had put on a sly glance.
When I turned around, the woman was stealing looks left and right. Her teasing gaze then trained on me, and—here’s the damnedest thing—she smiled.
As drunk as I was, I beamed back. But, as if having expected it, she whipped up a stink-eye, and looked away. The self-proclaimed love designer looked like he had at least a decade over us, with a genial face and a highball glass of tomato juice in front of him.
I only remember drunkenly thinking, If I met a real enchanter like this fellow is on about, I’d make this broad fall for me. For cutting eyes like that, I’d make her fall for me, and then jilt her to lifetime despondency.
On one side of the booth sat men who wanted a one night stand. None of the ladies on the other side were seeking Mr. Right, either.
Two of the three stupidities in my life, I do drunk. I may have even bumped into the fellow in the men’s room and grabbed his business card…?
Through sheer luck I made a massive fortune that no other twenty-something could amass, and that was when I found myself in company of these friends.
Three years ago, they latched on to help me scatter my money, like sand through fingers. Three years ago, I was a loner—and now I had a small herd following me day and night. I guess they thought they were using me: taking advantage. I didn’t care what they thought, what mattered to me was that wild friends sat under the shade of my wallet whenever I wanted some fun company. The little boy inside me didn’t think he had been leeched, wheedled or swindled even though he had been. The boy was that strong, that naïve. We humans are like an animal that blends into its environment. That night, I noticed the absence of the smiling boy, who had trusted everyone.
I used to think life should be interesting. I even indulged in the smallest intrigue to make life interesting: I bought sundry fun-sized toothpastes to try as many flavors as possible. My friends were also fun. But I yearned for other kinds of fun. At the time, I had bought my first personal computer, and I was addicted to surfing the Web. Every time I was back from that opium-like, fabricate world, I would call my booze friends. Yet, echoing above our usual drunk conversation were those words:
“The Love Designer.”
Let me cut to the chase. It’s unwieldy to write, it must be unwieldy to read.
I met the strange fellow again and asked him to entangle me with that smirking woman.
“Perhaps I can introduce you two first,” said the stranger in an ingratiating tone, “See if she’s into you. Who knows? Perhaps you don’t need me after all.”
Two days later, we had a “chance” encounter at the bar. Just as the conversation was flowing, the love specialist excused himself and left me with her.
The woman wasn’t into me from the get-go.
Afterwards, I invited her to dinner at a ritzy restaurant—twice—with no luck.
“Sorry, it’s not that I am busy,” she said. “You’re just not my type of guy.”
Hearing these words stirred not so much my desire but my vindictiveness, so I called on the love designer. My interlocutor said:
“She looks coquettish but she’s wily as they come. Not an easy game. I’ll use a special method. How about she dream of you in the coming nights? Can’t do anything else for now. I’ll think of something if it fails.”
Well, shit, I thought. He’s just another scammer. In my most naïve voice, I said:
“What? She’ll dream of me?”
“It’s gonna be dreadful for a while.”
“Why dreadful?”
“Think about it! You said she didn’t give you the eye, right? Who in their right mind wouldn’t be discomfited when some indiscernible guy visited them every night, caressed them to goosebumps, touched their intimate parts, and left them in the morning with vivid memories and a palpitating heart?”
“Every night?”
“For several nights, before the break of dawn…”
“My goodness, if that were to really happen, I—”
Just as I bit my tongue for sounding so gullible, the love designer coolly said, “Pay me.”
It was expensive to spite a woman who spurned you. He justified his exorbitant fee by saying, “Life can be over anytime. No use counting on days ahead. If you’re getting a hooker, settle for the prettier and more expensive one.”
He’s totally in cahoots with that lady! I thought. Oh, well, whatever. All I’m after is something to add intrigue to that which can be over soon.
For what it’s worth, he stood insanely confident. I even thought I had picked such an easy woman.
While waiting for the money, he continued his scheme. “She’ll dream of you starting tomorrow.”
She could be dreaming of me. I could be fucking this haughty, cold-shouldered woman, in her dreams. Isn’t that the most tempting, if not the most ludicrous, idea? It was funny to see how naïve I was at the same time. I supposed that woman would be calling to say, “I can’t help but dream of you. It’s driving me nuts.” They’d be snickering after she hang up the phone. Nevertheless, I kept wondering how exactly it would go down. A subtle shudder took over me; I thought I must be going insane as I forked the money over.
“You won’t dream of her, though,” he said. “Only she of you. Bare as you were born. And if you have any marks, tattoos, she’ll see them. That okay?”
“No. I wanna see her dreams. Put her dreams in my dreams.”
“Impossible.”
“Aren’t we already beyond that?”
I thought it no small feat to be staring down a con-artist. In any case, I prevailed the stand-off with dignity. He kept quiet.
“All I want is to see her,” I said. “To caress and—some intimate moments with her. Losing that makes me sad, even if it’s only in a dream, even if it won’t really happen in a million years.” I added that this could be the most important event of my life. I was already channeling my Romeo.
The love designer eyed me for a beat, and said:
“It’s gonna cost you.”
The next morning, I awoke—shell-shocked from my sensual dream—and lobbed myself off my soiled cover.
“It’s all my fault,” I thought nervously. “I’ve always been the wretch wired to fall for these traps.”
After dreaming of the coquettish-yet-haughty woman seven days straight, I realized it gave me no pleasure, but sheer dread. You dumb Romeo, you’ve met the devil!
Presuming that devils exist, I was all about running away. I had been tied down to a large business venture as an investor. A partner said:
“Gotta make a big move. We can only profit big by spending big.”
I asked back, “If the gaining and losing are about the same, why the hell is it worth it?” It stymied my partners and thankfully liberated me.
I holed up in a foreign country for three months, then in the northwestern-most soum[1] in Arkhangai aimag[2] for two years. I lost my unhelpful, unforthcoming, parasitical friends for good in the process. But it turned out you can’t elude your dreams.
No sooner had I returned to the capital and turned on my no-longer-trendy cellphone than came a new message. Thinking it was the love designer looking for me, I opened it. The number was the woman’s. Now was the time to renounce the hex. I had to see her and ask everything.
The woman had not changed at all. She said I looked tanned, like a country boy. I can’t recall how we steered the conversation into the topic. Both of us needed some drinks.
“Yes, I dreamed that.” The woman glowered. “So what?”
“It wasn’t a dream.”
“What do you mean?”
“We really were intimate. Part of me was left deep inside of you. Like permanently. What we dreamed happened for real.”
“Are you out of your mind?”
“I think I am, but it doesn’t matter. If you’re analyzed in whatever kind of screening however far in the future, I am sure that my cells will be found in you.”
“Could you be any more ridiculous?”
“It’s all real. Just like that guy who forgot his mother tongue.”
“You lost me.”
“One morning this guy in Arkhangai woke up to talk at his mother in a foreign tongue. He’d never studied any language. Nobody believed him right off. But by and by, they discovered that he hadn’t memorized a single foreign word before. He could only comprehend Spanish, nothing else.”
“Am I supposed to believe in that story?”
“When you stand up barefoot, you come up to my chin. I didn’t realize you were so short, so I was surprised. I’ll never forget how your tongue tastes like. You always smile when you let me put it in. We lock eyes when we do it. You smile and you pinch my back. Do you remember when I said ‘Sorry,’ the first time we did it? Why do you think I said it? Why do you always smile by the way? Why do you keep your eyes open?”
“Shut up!” she cried, which rang out with the same imperious but quivering tone as her “Harder!” and “Don’t stop!”
It pleased me to realize this commonplace voice of my dreams belonged to a real person. As if this had been my wish all along.
We sat in silence until she said abruptly:
“OK. Let me see that scar.”
“Here?”
“No. If these dreams are real, let’s go there.”
I tripped over my mouth. Where were we anyway? Was there a specific place? But then I sensed that the woman wasn’t really buying it.
“You don’t remember?” she asked ironically. “You said you’d never forget it.”
“You still don’t believe me? At least you believe in your dreams, don’t you? What, did we just dream the same sequence of events? I think you were in that dream as much as I was. It wasn’t a dream, don’t you get it?”
“It’s just a dream,” the woman said through her teeth, “That’s it!” and sprang away from the table.
I don’t know why, but I felt relief. Yes. Isn’t love, this miraculous phenomenon that everyone praises, nothing but an asinine dream? When I walked after her, she flounced down the street. A gray cab screeched to her hailing; she climbed in and left.
After all we’ve been through, she still won’t be mine.
I took out my phone and deleted the pretty woman’s number, she of the inviting stare and cold soul. It was a pity. But what are you gonna do, right?
After my dreams returned to normalcy, I located the home of the man with the ability. We drank all kinds of vodkas and wines. The love designer had a wife and a grown-up son.
“I didn’t bear him any children because he never asked me to,” said the wife.
“Didn’t you say you two had a son?”
“It’s not my husband’s. But he doesn’t accept it. My son doesn’t have a clue he’s not his biological father. He said he’d divorce me if I brought this up to my son, so I haven’t let out a peep.”
Isn’t love, this miraculous phenomenon that everyone praises, nothing but an asinine dream?
The love designer smiled quietly at her wife. Later, when his wife had turned in, he said, “What do you make of what she said?”
“Which part?”
“About my son not being my biological son.”
“What can I say? It’s more common than you think.”
“No. Do you understand why I didn’t want us to have a child?”
“Either of you had issues?”
“No issues whatsoever. If I wanted it, we could have had as many children as we wanted.”
“You don’t like children.”
“Not at all. I love kids! Before I was married, I wanted to have nine kids and name them after the nine treasures.”
I dreaded he would reveal something remarkable, or worse, something disturbing.
“My son thinks I am his real father. That sits well with me. If he finds out someone else is his father, I’ll be hurt. It feels like my life will cave in when it happens. So I refused to have my own child. If I had, it would become evident to my son that I am not his father. The ability from my side would come out, wouldn’t it? My son would see his younger sibling, compare himself, and one day he’d realize I am not his father. I didn’t want that.”
“You forfeited your nine treasure names?”
“The desire to have many children is, in a way, a naïve cupidity,” he said.
Quietude descended on the room; even the cars passing outside made no sound. Not bearing to stand the silence any longer, I decided to say something.
“You must love your wife a lot.”
“Love is one of life’s fun things,” he replied.
As I left their place, the warm autumn wind blew into my eyes, which in turn welled up. It’s as if we’re born with an intuition about someone who would swoon our hearts. That intuition solidifies in our childhood, grows with us in our mind, and becomes potent enough to burst out of our adulthood. By then, we are overwhelmed by the gap of that someone in our lives, and lose our minds. Well, not losing, per se, because this is an act the mind is meant to do in the first place. So, we embark on a quest for that person. Whenever we meet someone, we perceive them through our bespoke lens. The closer our partner is to our imagined soulmate, the happier we fare. If they are different from our imagined soulmate, or, if we realize that to be the case, the epiphany leaves us bereft.
As for the enchantment, the bewitchment…It’s not worth mentioning. Other people don’t enchant us, we enthrall ourselves. In truth, we leave ourselves spellbound, and unscathed people mock our weakness.
It just so happened that the mocking, mysterious trickster was actually a writer.
On the table sat a thick manuscript, and as he left me momentarily, I stole a look at the top page to read the following:
“If they called this eccentric, feeble and gullible loser an angel for easily falling in love, we’d laugh our ass off.
– So?
– So nothing. The guy just spread his wings and took off…”
Even though I had gone there to find out about the dreams that tormented (not just) me, I left the place without making any efforts to figure out the most mysterious happening of my life.
———————————————
[1] Soum – administrative unit in Mongolia, the equivalent of county (Translator)
[2] Aimag – larger administrative unit, the equivalent of a province (Translator)
ДУРЛАЛ ЗОХИОН БҮТЭЭГЧ
Ямар ч зорилгогүй, хаа нэгтээ шар айраг ууцгаан элдвийн хоосон зүйлс ярьж баясахаас өөр хийх юмгүй, залуу насанд олонтаа таардаг тийм л найзууд. Тэр орой ч бас л нэг тийм цуглаан болсон юм. Уушны газрын ширээний нэг талд зүгээр л нэгэн шөнө энгэр зөрүүлчих хүүхэн хайсан залуус. Нөгөө талд суугсдынх нь дунд ч эр нөхөр хайсан бүсгүй байсангүй.
Хүүхнүүдийн инээд чангарч, залуусын яриа задгайрч, зэргэлдээх ширээнээс мөн л чанга чанга үгс бидний яриа руу ирж холилдоод, хэн ч хэнийг ч анхааралтай сонсохоо больчихсон үед гэнэтхэн:
-Дурлал зохион бүтээгч! гэх содон танилцуулга чих дэлсэв.
-Бас тийм ажил байдаг юм уу?
-Байхгүй ажил гэж бас байна уу?
-Тэгээд яаж зохион бүтээдэг хэрэг вэ дээ? хэмээн хүүхэн хүний аальгүйтэн инээх асуултад, царай нь надад харагдаагүй нэгэн эр даруухан мөртлөө итгэлтэй дуугаар:
-Чиний хойноос нэг залуу гүйлээ гэж бодъё. Чи түүнийг нэг нүдээрээ ч тоож хардаггүй байжээ. Хэрэв нөгөө залуу дурлал зохион бүтээгчийг танихгүй бол, тэгээд л дуусаа. Харин дурлал зохион бүтээгчтэй уулзах аз тэр залууд таарах юм бол, чи шууд л мөнөөх хөөрхийлөлтэй залуугийнхаа хойноос унаж тусан гүйх болно гэж хариуллаа.
-За арай ч дээ. Хүний сэтгэлийг шууд засварлачих юм биз дээ? гээд хүүхэн тас тас хөхрөв. Ийн хөхрөнгөө лав ийш тийш сэмхэн харж байгаа даа.
Намайг эргэн харахад үнэхээр л тэр бүсгүйн нүд тогтворгүйхнээр эрвэлзэж байсан бөгөөд над руу бүр тэгэхээс тэгэх гэсэн шиг манартал ширтсэнээ инээмсэглэв. Халамцаж хөхиүн болсон би өөрийн эрхгүй дагаад инээчихэв. Яг үүнийг анаж байсан юм шиг л бүсгүйн харц цочирхон ширвээд, намайг алгасч одлоо. Дурлал зохион бүтээгч гэж өөрийгөө өргөмжилсөн эрхэм нь харин биднээс лавтайяа арваад насаар ахмад, хаа очиж нүдэнд дулаахан нэгэн байх агаад өмнөө улаан лоолийн шүүстэй өндөр шилэн аяга тавьжээ.
“Хэрэв энэ нөхрийн яриад байгаа шиг, дурлал зохион бүтээх ид шидтэнтэй таарвал ч, хажууд нь суугаа энэ сээхэлзүүр амьтныг өөртөө дурлуулаад, над руу ийм дорд үзэнгүй шоолж ширтсэнийх нь төлөө бүх насаар нь аз жаргалгүй болгоод хөсөр хаячих юм сан” гэж согтуурхан бодож сууснаа л санаж байна. Амьдралынхаа гурван тэнэглэлийн хоёрыг нь бид согтуудаа хийдэг. Бие засах газар мөнөөх эртэй танилцаад, нэрийн хуудсыг нь аваад ч байл уу?
Надад цочирхон аз таарч, хорин хэдтэй залуусын хэзээ ч олохооргүй их мөнгө гарт минь тэмтрэгдсэн тэр үеэс л би ийм найзуудтай болчихсон юм. Гурван жилийн өмнө тэд гарынхаа салаагаар элс шиг асгаж буй мөнгөнөөс минь үрэлцэхээр цуглаж билээ. Гурван жилийн өмнө ганц ч найз нөхөргүй явсан залуу ийнхүү гэнэтхэн л өдөр шөнөгүй хамт явдаг сүрэгтэй болов. Амьхандаа тэд намайг мэхэлж, ашиглаж байна л гэж бодоцгоодог асан биз. Надад бол тэд юу бодох нь хамаагүй, хэн нэгэнтэй дарвиж баясах хүсэл төрөхөд миний түрийвчний сүүдэрт чамгүй хөгжилтэй залуус сууцгааж байх нь л чухал байсан юм. Миний доторхи тэр хүү өөрийгөө мэхлүүлж, залилуулж, ашиглуулсан ч мэхлүүлчихлээ, зальдуулчихлаа гэж ер бодоогүй. Тийм л хүчирхэг байжээ, тэр гэнэхэн хөвгүүн. Хүн гэж арьсныхаа өнгийг сольдог амьтан шиг л хувирамтгай байх юм даа. Ердөө гуравхан жилийн өмнө дотор минь инээмсэглэн сууж асан, хүн бүхэнд итгэдэг, цайлган цагаан сэтгэлтэй жаалхүү энэ залуустай найзалдаг болсноос хойш л харин намайг орхиод алга болчихсоныг би яг тэр үдэш мэдэрсэн байв.
Амьдрал сонирхолтой л байх ёстой гэж би боддог байсан юм. Сонирхолтой байлгахын тулд өчүүхэн зүйлс дээр ч болов чармайж, жишээ нь, шүдний оог л гэхэд, шинэ шинэ амт мэдэрч байя гэсэндээ ямагт жижиг савлагаатай, өөр өөр нэр төрлийнхийг хольж авдаг байлаа. Найз нөхөд ч бас зугаа. Гэхдээ надад арай өөр зугаа хэрэгтэй санагдаад болдоггүй. Тэр үед би анхны компьютерээ худалдаж аваад, интернетийн учрыг олох гэж хорхойсч эхлээд байв. Хэн нэгний бодож олсон, хар тамхи шиг энэ ертөнцөөсөө буцаж ирэх бүртээ нөгөө л архичин нөхдөө цуглуулна. Гэвч эдгээр хөлчүү наргиан ч сонирхол татахаа улам бүр больсоор буйг харж суугаад сонссон үг болохоор тийм содон, ер бусын дуулдсан ч байж мэднэ.
“Дурлал зохион бүтээгч”.
Яриагаа товчлоё доо. Бичихэд залхуутай зүйлийг уншихаасаа залхуурцгааж л таарна.
Хачин нэрийн хуудасны эзэнтэй холбоо барьж, намайг дорд үзэн ширвэ татсан нөгөө хүүхэнтэй орооцолдуулаад өгөөч гэж хүслээ.
-Эхлээд та хоёрыг танилцуулъя. Чамайг анхаарч харах нь уу, сонжицгооё. Анхнаасаа чамд талтай байвал миний туслалцаагүйгээр учраа ололцчих ч юм бил үү? гэж Дурлал бүтээгч хэмээн өөрийгөө өргөмжилсөн үл таних эр сүрхий найр тавьснаас хойш хоёр хоногийн дараа бид уушны газар “санаандгүй” тааралдав. Яриа овоо жигдрээд ирэхийн хэрд дурлалын мэргэжилтэнд чухал ажил гарч, намайг нөгөө бүсгүйтэй орхиод явахаас өөр аргагүй болсондоо өршөөл эрлээ.
Хүүхэн анхнаасаа л намайг сонирхсонгүй.
Дараа нь би түүнийг хоёр ч удаа тансаг зоогийн газарт уриад ердөө татгалзсан хариу л дуулсан юм.
-Үгүй л дээ. Би чөлөөтэй хүн. Харамсалтай нь, чи миний сонирхдог залуу биш!
Энэ үгийг сонссоныхоо дараа би хүсч тэмүүлсэндээ гэхээсээ илүү, шаралхаж хонзогносондоо Дурлал бүтээгч рүүгээ дахин очив. Зорьж очсон хүн минь:
-Харахад аальгүй хэрнээ муу санааны туйл болсон хүүхэн дээ. Хялбар ан биш. Тиймээс нэлээд өвөрмөц арга хэрэглэе. Цаадхи чинь ойрын хэдэн шөнө чамайг зүүдэлбэл ямар вэ? Одоохондоо би өөр юу ч хийж чадахгүй. Энэ бүтэлгүйтвэл аяндаа өөр нэг санаа төрөх биз гэсэн сэн.
“Ээ хөөрхий, байдаг л нэг луйварчинтайгаа таарчихжээ” гэж харуусан бодсон ч, би аль болохуйц балчир царайлж,
-Юу гэнэ ээ? Үнэхээр тэр намайг зүүдэлнэ гэж үү? хэмээн асуулаа.
-Нэлээд хэдэн өглөө сэрэхдээ хачирхаж эвгүйцэх байх даа…
-Яагаад эвгүйцнэ гэж?
-Үгүй, тэгэлгүй яадаг юм бэ? Чамайг огт тоохгүй, бүр нэг нүдээрээ ч харахгүй байна гээ биз? Гэтэл нүдэнд нь огт тордоггүй хархүү шөнө бүр зүүдэнд нь хүрч ирээд л, хамаг биеийг нь шархиртал энхрийлж, аль л нууц газруудад нь хүрээд, өглөө сэрэхэд нөгөө зүүд нь яг болсон явдал шиг, түүнээс болж зүрх нь долгисч чичрээд байвал балмагдаж эвгүйцэж л таарна шүү дээ.
-Шөнө бүр ээ?
-За, үүр шөнийн заагаар л гэх үү дээ. Нэлээд хэдэн шөнийн турш…
-Бурхан минь, үнэхээр тийм зүйл болдог сон бол ч…
Би ийм гэнэн зүйл хэлчихсэндээ ичээд хэлээ хазах үес,
-За, тэгвэл мөнгөө төл! гэж дурлал бүтээгч хүйтнээр сануулав.
Эмэгтэй хүнд тоогдоогүйдээ хорссон хонзонгийн минь төлбөр шаггүй юм гээч. Их мөнгө нэхэж байгаагаа:
-Амьдрал бол хэзээ ч дуусчихаж болох зүйл. Чамд үргэлж хангалттай цаг байгаа гэж найдах ямар ч шалтгаан үгүй. Тиймээс биеэ үнэлэгч авлаа ч, арай илүү үнэтэй, илүү царайлагийг нь сонгох хэрэгтэй! гэсэн сургамжийн үгээр зөвтгөхөд нь дотроо би “Чи тэр хүүхэнтэйгээ хуйвалдсан л байж таарна. Яахав ээ, тэр хэзээ ч дуусчихаж мэдэх зүйлийг чинь сонирхолтой болгочих зүйл л надад хэрэгтэй” хэмээн бодож суув. Тэгж бодохоос ч өөрцгүй, мань эр өөртөө маш итгэлтэй байсан юм. Би бүр арай ч хөнгөн хялбар хүүхэн онилчихов уу даа гэж харамсахад хүрснийг яана.
Дурлал зохион бүтээгч мөнгөө авахаар хүлээзнэх зуураа:
-Маргаашаас эхлээд тэр чамайг байнга зүүдэлнэ гэж намайг зальдах ажлаа үргэлжлүүлсээр байв.
“Тэр намайг байнга зүүдэлнэ. Намайг нэг нүдээрээ ч харахгүй байгаа тэр хямсгар амьтныг би зүүдэнд нь эзэмдэнэ!” Үнэмшилгүй хэдий ч сонирхолтой санаа биш гэж үү? Ийм гэнэхэн зүйлээр хуурчихаж болмоор өрөвдөлтэй амьтан харагддаг гэдгээ олж мэдэхэд надад бас сонин байлаа. “Цаад хүүхэн нь над руу утасдаад, -Би чамайг зүүдлээд болдоггүй ээ! Галзуурах нь! гэж хэлэх байх даа, бодвол. Харилцуураа тавиад тэд намайг шоолж хөхрөлдөнө. Гэвч иймэрхүү үгсээ хүүхэн яг яаж хэлэх бол?” гэхчлэн төсөөлж, сэм догдолсондоо үл мэдэг чичирхийлсэн гараар мөнгө тоолж өгөхдөө “Би лав галзуурсан байх аа” гэж бодлоо.
-Гэхдээ чамд тэр зүүдлэгдэхгүй. Чи л түүний зүүдэнд орно. Яг л байгаагаараа, чармай нүцгэнээрээ… Аа, тийм, хэрэв энд тэнд чинь мэнгэ шивээс байгаа бол тэр чинь ч түүнд харагдана шүү дээ. Зүгээр үү?
-Үгүй ээ, би ч бас түүний зүүдийг хармаар байна. Түүнд яаж зүүдлэгдэхээ хармаар байна!
-Боломжгүй.
-Та чинь боломжгүйг бүтээгч биз дээ?
Луйварчинтай халз ширтэлцэнэ гэдэг хэн бүхний чадах ажил биш. Юутай ч би энэ хэсгийг овоо нэр төртэйхөн даваад гарчихав. Тэр ам нээхгүй байсан тул:
-Түүнд зүүдлэгдэх нь биш, түүнийг зүүдлэх нь л надад чухал. Хэрвээ зүүдэнд минь тэр жинхэнээсээ харагдаж, бүр жинхэнээсээ миний энхрийлэлд автаж, тэр минийх байх юм бол, түүнийг нь би мэдрэхгүй өнгөрнө гэдэг хайран байна. Амьдрал дээр тийм явдал хэзээ ч огт болохгүй өнгөрсөн ч хамаагүй, түүнд зүүдлэгдэж байгаа тэр зүүдэн дотроо л би орж үзмээр байна. Магадгүй, миний амьдралын хамгийн чухал зүйл тэр ч байж мэднэ гэж хэлэхдээ би Ромеогийн дүрдээ аль хэдийнэ итгээд эхэлчихсэн байсан юм.
Дурлал зохион бүтээгч хүйтнээр сонжин ширтсэнээ:
-Үнэтэй шүү дээ! гэж билээ.
Маргааш өглөө нь амттай зүүдний гор – бохирдсон хөнжлөөсөө сэжиглэсэндээ би ухасхийн босов. “Би өөрөө л буруутай. Би угаасаа л луйврын хялбархан олз болчихоор сэтгэлзүйтэй амьтан юм байна” гэж бодохдоо ч барьц алдсан хэвээр л байлаа.
Тэр аальгүй мөртлөө биеэ тоосон, ихэмсэг хүүхнийг долоон шөнө дараалж зүүдэлснийхээ дараа би энэ бүхнээс баясал таашаал биш, айдас түгшүүр амсч байгаагаа мэдрэв. “Гэнэн тэнэг Ромео минь, чи чөтгөртэй уулзчихаж!!!”
Чөтгөр ганц биш ч байж магадгүйг ургуулан бодоход, зугтахаас өөр юм толгойд орж ирсэнгүй. Уг нь би нэлээд дориухан ажилд хувь хамтрагчаар оролцож хүлэгдчихээд байсан ч,
-Том хөдөлнө өө, хэдүүлээ. Маш их мөнгө хаяж байж л тэр хэрээрээ маш ихийг олно шүү дээ гэж хэлсэн нэг хамтрагчаа:
-Хаях, олох хоёр нь адилхан л маш их юм бол, ямар ч ашиггүй юм биш үү? гэсхийн мадлаад л түншүүдийнхээ урмыг хугалж чөлөөлөгдөв. Тэгээд хилийн чинад гурван сар, дараа нь Архангайн баруун хойд захын суманд хоёр жил гаруй бүглээ. Амьдралыг минь огт сонирхолтой болгоогүй, үгүй ядахнаа ямар нэгэн зүйл ухаарч ойлгоход минь ч нэмэр тус үзүүлээгүй, ердийн л шимэгч нөхдөөсөө ийнхүү бүрмөсөн салж амрав. Гэвч зүүднээс зугтаж болдоггүй юм билээ.
Хотдоо буцан харьж, энэ зуур хоцрогдож гүйцсэн гар утсаа асаамагц л зурвас ирлээ. Дурлал зохион бүтээгч л намайг хайгаа болов уу гэж бодоод нээтэл, нөгөө бүсгүйн дугаар байв. Одоо л энэ ад мөрийн ховсоос ангижрах цаг. Түүнтэй уулзаж, бүгдийг асуух ёстой!
Хүүхэн огтхон ч өөрчлөгдсөнгүй. Харин намайг “Хөдөөний царайтай болчихжээ” гэж тодорхойлов. Яриаг нөгөө сэдэв рүү яаж хандуулснаа би санахгүй байна. Бид хоёрт хэн хэнд маань жаахан архи хэрэгтэй болсон л доо.
-Тийм ээ, би тэгж зүүдэлсэн. Тэгээд юу гэж? гээд хүүхэн ууртай хялалзав.
-Тэр зүүд биш байсан.
-Юу гэх гээд байна?
-Бид үнэхээр ойртсон. Чиний биеийн гүнд миний мэдээлэл үлдсэн. Үүрд арилахгүй. Бидний зүүд бол жинхэнэ явдал байсан.
-Чи солиорчээ дээ?
-Хамаагүй ээ, солиорсон байх. Гэхдээ чиний дотроос миний мэдээлэл хэзээ ч арилахгүй. Хожим чиний тухай бүх мэдээллийг хаа нэгтээх дэлгэц дээр хэн нэгэн шүүж үзэх үе ирлээ гэхэд, миний эд эс чамаас илрэх болно.
-Арай үнэмшилтэй юм ярьж болсонгүй юу?
-Энэ бол үнэн. Яг л нөгөө хэлээ мартаад сэрсэн залуу шиг.
-Юу ч ойлгосонгүй.
-Архангайд нэг залуу нэг л өглөө сэрээд ээжтэйгээ шууд харь хэлээр яриад эхэлсэн. Гадаад хэл ер үзэж байгаагүй мөртлөө шүү. Анхандаа хэн ч түүнд итгээгүй. Гэвч нарийн нягт шалгаж үзэхэд, тэр өмнө нь нэг ч үгийг нь цээжилж байгаагүй испани хэлнээс өөр ямар ч хэлээр ойлголцох чадваргүй нь тогтоогдсон юм.
-Наад үлгэрт чинь би бас итгэх ёстой болж байна уу?
-Чи хөл нүцгэн зогсохдоо миний яг эрүүгээр татдаг. Би чамайг тийм жижигхэн гэж бодоогүй тул их гайхсан. Чиний хэл ямар амттайг би хэзээ ч мартахгүй. Чи намайг өөр рүүгээ оруулахдаа дандаа инээмсэглэдэг. Бид хоёулаа нүд нүд рүүгээ халз ширтэлцэж байгаад тэр зүйлийг хийдэг. Чи инээмсэглэж, бас миний нурууг чимхдэг. Хамгийн анхны удаад “Уучлаарай” гэж хэлснийг минь санаж байна уу? Яагаад тэгж хэлсэн гэж бодож байна? Ингэхэд чи яагаад дандаа тэгж инээмсэглэдэг юм бэ? Яагаад чи нүдээ аньдаггүй юм бэ?…
-Амаа тат! хэмээхдээ бүсгүй яг л нөгөө “Ахиад! Бүр хүчтэй!” гэж дуу алддаг шигээ зандрангуй, сандрангуй, чичирхийлсэн хоолойтой болжээ.
Зүүднээс байнга сонсогддог учиргүй танил тэр дуу хоолой амьд хүнийх гэдгийг мэдэх надад сайхан байлаа. Миний хүссэн зүйл ердөө л энэ ч юм шиг.
Бид удтал таг дуугүй сууцгаасны эцэст,
-Алив, тэр сорвийг чинь үзье! гэж бүсгүй гэнэт хэллээ.
-Энд үү?
-Үгүй ээ. Хэрэв тэр зүүд үнэн л юм бол, тэр зүүднийхээ газар руу очъё.
“Хаана болсон юм бол оо? Тийм тодорхой газар байл уу?” гэж эргэлзэн, түгшин бодонгоо мартахын аргагүй мөнөөх зовлонтой зүүд нь бүсгүйн хувьд бас тийм ч тодорхой биш болохыг анзаарав.
-Санахгүй байгаа юм уу? гэж бүсгүй хоржоонтой лавлалаа.
–Хэзээ ч мартахгүй гээгүй бил үү?
-Чи надад итгээгүй хэвээрээ л байна гэж үү? Ядаж өөрийнхөө зүүдэнд итгэж байгаа биз дээ? Чи бид яг ижилхэн зүүдийг зэрэг зүүдэлсэн болж таарах уу? Миний бодоход, чи ч бас яг л над шиг маш олон удаа тэр зүүдэн дотор байсан юм шиг байна… Энэ бол зүүд биш, ойлгож байна уу?
-Зүгээр л тэнэг зүүд. Тэгээд л гүйцээ! гэж бүсгүй шазруухан хэлээд үтэр зугтах мэт босов.
Би юуг нь мэдэхгүй нэгэн зүйлийг ойлгочих шиг, гэнэтхэн л тайтгарчихсан. Тийм дээ. Дурлал хэмээн хүмүүсийн нэрлэдэг мөнөөх гайхалтай ид шид гээч нь яг үнэндээ ердийн л тэнэг зүүд ч юм бил үү? Араас нь гарахад бүсгүй гудамж уруудаад хурдан хурдан алхаж байлаа. Тэгснээ таксинд гар өргөөд, шурхийн ирж зогссон саарал өнгийн машинд суугаад явчихсан сан.
“Энэ бүхний эцэст ч тэр минийх болохгүй нь”.
Ингээд утсан дээрээ сануулсан мөнөөх аальгүй харагддаг мөртлөө хүйтэн, ихэмсэг, гоо бүсгүйн дугаарыг устгаж орхисон доо. Хайран л байв. Гэвч өөр яалтай билээ?
Зүүд минь эргээд хэвэндээ орсны дараа би нөгөө чөтгөр шиг увдистай эрийг хайж гэрт нь очсон юм. Бид есөн шидийн архи дарс хольж уулаа. Дурлал зохион бүтээгч эхнэртэй, том болсон нэг хүүтэй аж.
-Тэр намайг хүүхэд төрүүлж өгөөч гэж хэзээ ч гуйж байгаагүй. Тиймээс л бид хүүхэдгүй юм гэж эхнэр нь хэлэв.
-Та хоёр хүүтэй гээгүй бил үү?
-Нөхрийн минь хүүхэд биш л дээ. Гэхдээ нөхөр минь үүнийг огт хүлээн зөвшөөрдөггүй юм. Тиймээс хүү маань аавынхаа төрсөн хүү биш гэдгээ огт мэдэхгүй. “Хүүд энэ тухай ам ангайх л юм бол, чамаас сална шүү” гэж энэ намайг айлгадаг болохоор би ерөөсөө хэлээгүй…
Дурлал зохион бүтээгч ам нь халсан эхнэр рүүгээ чимээгүй инээмсэглэв. Сүүлд нь эхнэрээ унтахаар явсан хойно:
-Чи түрүүний яриаг юу гэж бодож байна? гэлээ.
-Аль яриаг?
-Бидний хүү миний төрсөн хүү биш гэдгийг.
-Юу бодох вэ дээ? Ийм амьдрал зөндөөн шүү дээ.
-Үгүй ээ. Яагаад би хүүхэдтэй болохыг хүсээгүй вэ гэдгийг ойлгож байна уу?
-Та хоёрын хэн нэгэнд асуудал байсан юм уу?
-Ямар ч асуудал байхгүй. Би хүссэн л бол, бид хэдэн ч хүүхэд төрүүлж болох байсан.
-Та хүүхдэд дургүй байх нь.
-Тийм биш ээ. Би хүүхдэд маш их хайртай. Гэрлэхээсээ өмнө би есөн хүүхэдтэй болно, есөн эрдэнийн нэр өгнө гэж мөрөөддөг байлаа.
Тэр ямар нэгэн, сэтгэл зовиурлам, ер бусын зүйл хэлэх нь гэж би хүлээв.
-Хүү маань намайг төрсөн эцгээ л гэж боддог. Энэ нь ч надад сайхан байдаг юм. Өөр хүн эцэг нь гэдгийг тэр мэднэ гэхээр надад дэндүү том цохилт болно. Тэгвэл миний амьдрал амьдрал биш болчих юм шиг надад санагддаг. Тэгээд л би өөрийнхөө хүүхдээс татгалзсан юм. Миний хүүхэд төрвөл би түүний жинхэнэ эцэг биш гэдэг нь илэрхий батлагдана. Манайхны талын ямар нэгэн зүйл маш тод илэрч харагдана аа даа? Дүүгээ хараад л, өөртэйгөө харьцуулаад л, тэр нэг л өдөр намайг эцэг нь биш гэдгийг ойлгох болно. Би үүнийг хүсээгүй юм хэмээн тэр үгээ зөөн байж ярилаа.
-Тэгээд есөн эрдэнийн нэрээ золиослочихсон хэрэг үү?
-Олон хүүхэдтэй болох хүсэл бол ердөө л нэг төрлийн гэнэн шунал юм даа, хөөрхий гээд тэр дуугүй болов.
Өрөөнд нам гүм, гадаа ч машин тэрэг явахаа больчихож. Тэсвэрлэшгүй энэ анир чимээгүйн дарамтанд бас өөрийгөө нэмэрлэж удтал дуугүй суухгүйн тулд:
-Та эхнэртээ үнэхээр хайртай юм байна гэхэд минь, тэр:
-Хайр дурлал ч бас бүхий л зугаатай юмсын нэгэн адил тэнэг зүйл шүү дээ гэсэн сэн.
Тэднийхээс гарахад нүд рүү минь намрын салхи мансуурам сайхнаар үлээж, нулимс ивлэв. Сэтгэл зүрхийг маань ховсдох учиртай хэн нэгний тухай төсөөлөлтэйгөө бид анхнаасаа л хамт төрдөг мэт. Тэр төсөөлөл балчир наснаас эхлэн ухаан санаанд маань биежиж, бидэнтэй цуг өсч торнисоор, нас биед хүрэхийн цагт зүрхийг маань дотроос нь түрж дэлбэ татахаар заналхийлдэг. Тэгээд л бид хэн нэгэнгүйгээр амьд явж чадахгүй мэт зөн совинд автсандаа, ухаан санаагаа гээчихдэг. Гээж байгаа ч юм биш ээ. Гээгдэх учиртайгаар анхнаасаа заяагдсан үйл л тэр. Ингээд бид мөнөөх хэн нэгнийхээ эрэлд хатдаг. Төсөөлөлтэй маань огт төсгүй хүн тааралдавч, бид түүнийг зөвхөн өөрөө л харж чадах тийм нүдээрээ өөрчлөн хардаг. Амьдрал дээр олдсон тэр хүн маань төсөөлөлд анхнаасаа л төрсөн хэн нэгэнтэй хичнээн олон талаар адил төстэй байна, бид тэр чинээгээр аз жаргалыг мэдэрдэг. Харин төсөөллөөс маань зөрчихвөл, хэтэрхий хол зөрүү байгааг гэнэт олж харвал, бид ухаан сууж, тэр хэрээрээ жаргалгүй болдог.
Илбэ, увдис, ховсын тухайд гэвэл… Яриад ч хэрэггүй биз дээ. Биднийг бусад хүмүүс биш, бид өөрсдөө л илбэддэг. Яг үнэндээ бол хүссэн илбэ ховсоо бид өөрсдөө л бий болгож, биднээс илүү ухаантай хүмүүс тэр сул талыг маань ашиглан тохуурхдаг.
Тохуутай, ойлгомжгүй луйварчин маань яг үнэндээ зохиолч юм шиг байна билээ л дээ.
Хэвлээд тавьсан зузаан хуудас бичвэр ширээн дээр хэвтсэн бөгөөд нэг удаа босох зуур нь би тийш өнгийгөөд хамгийн дээд хуудаснаас:
“-Гажиг, бүтэлгүй, дурламтгай, бусдад дандаа дээрэлхүүлж, мэхлүүлж явдаг тэр залууг Сахиусан тэнгэр гэж хочилсон бол, бид элгээ хөштөл инээлдэх байсан даа.
–Тэгээд?
–Тэгээд л тэр. Мөнөөх залуу дөнгөж сая далавчаа дэлгээд нисчихлээ…”
гэсэн хэсгийг хальт уншиж амжсан билээ.
Тэгээд л, намайг (ганц намайг ч биш) тэгтлээ зовоож үймрүүлсэн амтат зүүднүүдийнхээ тухай л асуух гэж би тэднийд очсон хэрнээ, амьдралдаа тохиолдсон хамгийн хачин зүйлийн учрыг олох ямар ч оролдлого хийлгүйгээр тэр айлаас гарсан юм даа.
Translator’s Statement:
“The Love Designer” was the first story I had ever read of Gun-Aajav, and the collection this short belonged to almost changed my decision to be an English writer.
I grew up as a self-professed anglophile, and I strove to read books in English, almost exclusively. But here was this short story collection in my mother tongue, with characters so relatable and prose so strong I felt its metaphors, cadence, and verisimilitude hit me like bullets to my brain and wash over me as warm visions. I was ashamed of not having read more fiction in my mother tongue.
Fast forward to last winter, and I finally had enough time on my hands to rectify this injustice of our prolific author not having (almost) any presence in the English-speaking world. I know no translation, especially none of mine, will ever be a perfect conduit of the original work, but I hope the story’s nuance comes through in enough amounts. Although the way the narrator holds grudges (at not just the woman) is alarming, his rationalization belies a self-indulgent naïveté, which makes his experience with the love designer truly transformative. The love designer subverts the trope of “deal with the devil” because, in my opinion, he gives the narrator a soul.
Narantsogt “Natso” Baatarkhuu is a writer and translator from Mongolia. He holds a BA in English philology from Tomas Bata University and an MFA in creative writing from Temple University that he completed on Fulbright scholarship. His work can be found in Cracked, The UB Post, and SoWhyMongolia. He lives with his wife and two kids in the capital Ulaanbaatar, which is an iamb and a trochee, not two iambs. You can follow him on Twitter at @natsopersonal for more translation/fiction on Mongolia.
